Słupy przyszłości rzucają cień na drogę,

którą idę bez nadziei dotarcia do celu.

Zostawiam za sobą żal i smutek,

gdy myślę o Tych, z którymi nigdy nie byłem.

Łzy oczyszczenia płyną po twarzy głębokimi bruzdami.

Niegodziwości bledną od nich jeszcze bardziej.

Mądrość nie jest mi już potrzebna.

Głupcy umrą pospołu z mądrymi.

Wplątany w matczyne życie rozsupłuję węzły

do ostatniego, zanim osiągnę doskonałość w nieistnieniu.