Gdy obudzę się ze snu zwanego życiem

i gdy spadnie z piersi cmentarny kamień,

a zbielałe kości przyobleką się w ciało,

wyjdę na spacer.

Najpierw po równych alejkach z lastrykiem i marmurem.

Może spotkam tam kogoś, kto również się obudził

i kwitnącą gałązką wstydliwie przykrywa swą nagość?

Później pójdę tam, gdzie ostatnio mieszkałem.

Może kto żyw jeszcze będzie?

Na koniec odwiedzę tych, których kochałem.

Może ich miłość do mnie trwa jeszcze

i poczuję jej smak w ustach od nowa?